Wyprawa w nieznane

[Anastasia Windsachen]

August 8, 2023

Wczesnym wtorkowym rankiem krótko po pojawieniu się pierwszych promieni słońca zza Gór Zimowych na dziedzińcu Burg Drachennest czekała zebrana w ostatnich tygodniach ekipa. Drewniane bramy garażowe były już otwarte i oliwkowe Reckslery Rangery grzały silniki, co chwila będąc sprawdzanymi czy na pewno wszystko do nich spakowano. Zamkowe drzwi się otworzyły i wyszła z nich Anastasia ubrana w ciemnozieloną kamizelkę, szaro-czarną koszulę flanelową, ciemne spodnie w kratę i wysokie skórzane buty. Wychodząc rozmawiała z na oko zbliżającą się do 30 kobietą, która ubrana podobnie do niej, upięła czarne włosy w kok i nosiła okulary. Wyglądała nietypowo jak na osobę wchodzącą w skład ekspedycji naukowej, która miała wychodzić w góry. Prędzej jak ktoś zajmujący się literaturą, sztuką...

- Nic się Pani nie martwi Wasza Królewska Mość, moja ekipa składa się z samych fachowców i ekspertów. Można powiedzieć, że jesteśmy jak drużyna zebrana w powieści fantasy by wyruszyć po jakiś skarb. Każdy ma swoje miejsce, swoją dziedzinę i wiedzę, którą się wyróżnia. - młoda kobieta podeszła wraz ze starszą do rządku mężczyzn i kobiet czekających na dziedzińcu. - Gustav jest archeologiem o bogatej historii odkryć, był w wielu miejscach na Pollinie, na co dzień wykłada na Uniwersytecie Królewskim w Voxie, ale gdyby Wasza Królewska Mość spojrzała w jego portfolio... Idealny człowiek, gdy przychodzi potrzeba by coś dokładniej zbadać. W końcu kto wie na co natrafimy. Rejon Drachennest, w który idziemy nie był dotychczas badany.

Mężczyzna o lekkim siwym zaroście, bystrym wzroku i w skórzanym, znoszonym kapeluszu przywitał się z Anastasią, która zgodnie z etykietą pierwsza podała mu rękę. Zawadiacki uśmiech na twarzy Gustava mógłby ją pewnie porwać gdyby nie fakt, że jej zainteresowanie miał kto inny.

- Ester jest zoolożką specjalizującą się w wiedzy o gadach. Robiła magisterkę na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu Królowej Nataszy w Auguenay. Jeżeli byłyby choćby szczątki pochodzące sprzed wieków jakiegoś gada, ona je przebada na wskroś. Nic nie umknie jej oczom i... palcom. - to mówiąc uśmiechnęła się lekko pod nosem w stronę młodszej od siebie dziewczyny, która udawała, że nic nie usłyszała, a jedynie przywitała się z Królową, która wszystko to zauważyła, ale nic nie powiedziała. Kobiety podeszły do kolejnego uczestnika wyprawy, młodego, barczystego mężczyzny, który był najlżej ubrany ze wszystkich. Lekka koszulka, którą miał na sobie opinała mięśnie u rąk, które widać było, że pochodziły nie z godzin spędzonych na siłowni, a były efektem wysiłku fizycznego. - To Marcus, hobbystyczny alpinista, który zdobywał nie jeden szczyt i wchodził nie pod jedną stromą górę. Jeżeli ktoś ma się znać na tym jak najlepiej podejść w niektóre rejony Gór Zimowych to tylko on.

Blondyn podał rękę Anastasii zalotnie patrząc swoim błękitnymi oczami. Na kobiecie nie zrobiło to jednak większego wrażenia, lekko skinęła głową i uśmiechnęła się kierując za młodszą kobietą do kolejnej osoby z grupy.

- Christina ma tak dobre umiejętności strzeleckie, że aż dziwne, że nie wylądowała w czymś wojskowym. Z jej celnością nic nam na szlaku nie grozi, a jeśli coś by nam zagrażało to możemy być pewni, że ustrzeli raz dwa. Ma na koncie mnóstwo nagród w konkursach strzeleckich, podobno historię najemniczą, ale niewiele chce zdradzić. Jednym kandydatka idealna do pełnienia roli ochroniarza wyprawy. Zwłaszcza jeżeli dodamy jej skille survivalowe, które na pewno nam się przydadzą. - krótko przystrzyżona blondynka na oko zbliżająca się do 40 mocno uścisnęła dłoń Anastasii, która zlustrowała ją wzrokiem. Postawę miała nonszalancko-wojskową, ubrana była w strój odpowiedni do wyprawy, ale i umożliwiający pełnię ruchu, nad prawym kolanem miała kaburę z pistoletem, buty, które w Gwardii nosiły siły specjalne. Widziała, że ma naprawdę do czynienia z osobą, która co nieco wie. Jak wiele z tego, co powiedziała Aurelia jest prawdą jeszcze się przekonają na szlaku.

Tak też się prezentował skład całej wyprawy. Czwórka kobiet o różnych polach wiedzy i zainteresowań oraz dwaj faceci. I cała ta grupa już za chwilę wyruszy w Góry Zimowe badać sekrety Drachennest. Podzielono się na trójki i skierowano do aut. Główna brama zamku została otwarta i dwa oliwkowe Reckslery wyjechały w kierunku gór.

[Anastasia Windsachen]

August 10

Ekspedycja trwała już drugi dzień. Samochody stały daleko zostawione w tyle jeszcze pierwszego dnia, gdy dotarli do miejsca, które trzeba było pokonać na dwóch nogach, a nie czterech kołach. Nastroje w grupie były pozytywne, wszyscy wypatrywali czegoś, co dałoby jakąś wskazówkę, mimo że byli jeszcze po tej stronie gór, która została tyle razy zbadana i zwiedzona przez człowieka, że praktycznie niemożliwym by było odkrycie poszlaki, której nikt wcześniej nie zauważył.

Aurelia prowadziła wyprawę, zerkając co jakiś czas na mapę, która miała pełno przekreśleń, podkreśleń i innych "-śleń". W końcu czwartkowe południe zatrzymała się i spojrzała na wszystkich.
- Zaczynamy teraz schodzić ze znanych szlaków. Mapy, które pozyskałam i sama zrobiłam na podstawie znalezisk nie są super szczegółowe. Nie wiem, co nas tam będzie czekać, dlatego musimy wszyscy uważać. Marcus bądź w gotowości, gdyby trzeba było nagle myśleć nad znalezieniem innego przejścia lub zobaczyłbyś jakieś niebezpieczeństwo.
- Jasna sprawa moja pani. - blondyn mrugnął do czarnowłosej, ale ta tak jak wszystkie inne kobiety w tej grupie i zapewne wiele innych na voxlandzkich ulicach i szlakach zbyła to milczeniem.

Maszerowali tak przez resztę dnia idąc po nieruszonych przez ludzką ciekawość polanach. Sierpniowe słońce towarzyszyło im w tym marszu ogrzewając ich plecy, gdy kierowali się na północną stronę gór. Bliżej wieczoru pojawił się lekki wiatr, który głaszcząc polne kwiaty i wysokie trawy ochładzał członków ekspedycji. Rezultatem tego, że człowiek nigdy lub rzadko bywał po tej stronie gór był zupełny brak jakiegokolwiek schroniska. Im bliżej było zachodu słońca tym ważniejsze stało się szukanie miejsca, które pozwoliłoby im na przenocowanie. Polany usiane wygodną do leżenia trawą i pełne grających do snu świerszczy oraz cykad zastąpiły twarde, kamieniste zbocza, które co jakiś czas były przyozdobione odważnymi drzewami wyrastającymi z górskich ścian. Poszukiwania przyspieszyły, gdy na horyzoncie zaczęły zbierać się ciemne chmury, a ciepły i delikatny wiatr zastąpiły zimne porywy powietrza niosące ze sobą zapach deszczu. Ulewa w górach nie jest czymś, co chce się spotkać będąc na szlaku. Niestety w zasięgu ich wzroku nie było ani jednej wnęki, która mogłaby posłużyć za kryjówkę. Zmuszeni byli iść dalej.

Anastasia szła w środku grupy tak by móc słuchać każdej z rozmów i lepiej poznać towarzyszy w podróży. Była typem obserwatorki niżeli inicjatorki rozmów. Poznawała ludzi obserwując ich. Pierwsze, co zauważyła to fakt bliskości Ester i Aurelii, które od początku towarzyszyły sobie nawzajem. Drugie to chwalipięctwo i nad wyraz duże ego Marcusa, który zdawał się nie zauważać niepowodzeń jego ciągłych zalotów. Zwłaszcza do prowadzącej grupę Aurelii. Anastasia widziała w nim zarazem w tym aspekcie ślepca jak i było jej mu szkoda. Chociaż... szkoda to dużo powiedziane. Gustav i Christina zamykali pochód będąc w dużej części milczkami. Kobieta obserwowała okolicę, a mężczyzna po prostu szedł do przodu, a na postojach szybko notował coś w oprawionym w skórę notatniku.

Ester jako pierwsza poczuła początek deszczu, gdy ciężka kropla spadła na jej nos. Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć spadło już kilka kolejnych. Po chwili wszyscy wiedzieli, że ulewa zaraz uderzy. Z ciemnych chmur dobiegł w końcu dźwięk, którego nie chcieli usłyszeć. Groźny pomruk przetoczył się po niebie. Po nim jak gdyby po otwarciu niebiańskich bram na ekspedycję runęła ciężka ulewa. Marcus, który mimo wszystko wykazywał się zdrowym rozsądkiem wysunął się na przód grupy i robił to, co do niego należy. Szukał schronienia. W końcu wiele było jakichś wysuniętych skał czy małych wnęk, ale tutaj potrzeba było czegoś lepszego. Na ile mogli to biegli do przodu próbując w jakikolwiek sposób uchronić rzeczy od umoczenia. Zwłaszcza mapy i papierowe materiały badawcze. Ulewa nabierała na sile wściekle ich atakując, a niebo, które kompletnie pociemniało, co jakiś czas było rozświetlane przez długie błyski piorunów, po których następowały potężne grzmoty. Przez cały ten hałas, który się wytworzył zaczął się przebijać odgłos, który przypominał na zmianę skomlenie i szczekanie psa. Pierwsza usłyszała go Anastasia, która szybko podbiegła do Aurelii i Marcusa.

- Słyszycie to?! To brzmi jak pies! Może tam jest jakieś miejsce do schowania się przed deszczem! - próbowała przekrzyczeć deszcz. Oboje jej skinęli i zaczęli nasłuchiwać skąd dobiega psie wołanie. Po kilku minutach kierowania się jego szczekaniem w półbiegu dotarli do wnęki, która w większości była sucha i dawała schronienie przed deszczem. W jej kącie siedział szczekający do nich szczeniak, który cały przemoczony drżał z zimna. Anastasia podbiegła do niego i gdy upewniła się, że ten nie wyczuwa w niej zagrożenia zaczęła go wycierać. Wyjęła z plecaka suszone mięso i podała mu. - Nasz mały bohater... albo bohaterka.

Uważnie obejrzała szczeniaka. Po wytarciu i dzięki światłu, które zaczęła rzucać turystyczna lampa mogła mu się lepiej przyjrzeć. Miała przed sobą owczarka voxlandzkiego, popularną voxlandzką rasę psów pasterskich i wykorzystywanych przez Straż Górską oraz Leśną. Zauważyła też, że ma do czynienia z suczką, a nie psem...

[Anastasia Windsachen]

August 10/11

Ulewa trwała w najlepsze. Cała grupa siedziała w jaskini otaczając małe ognisko, które udało im się rozpalić z zebranych po drodze suchych gałęzi. Anastasia skupiona była na suczce, która pomogła im w znalezieniu schronienia. Reszta próbowała spać lub zajmowała się sobą. Nikt nie miał za dużej ochoty na rozmowy i każdy był wycieńczony. Ustalili, że gdy deszcz ustanie ruszą dalej.

Ester spała na ramieniu Aurelii, która obejmowała ją lewą ręką, gdy prawą wodziła palcem po mapie. Co jakiś czas lekko gładziła dłoń leżącej na niej kobiety i odrywała wzrok od papieru by na nią spojrzeć. Anastasia widziała w tym spojrzeniu troskę, ale i zawahanie oraz... lęk? Była ciekawa czy chodzi o sam fakt wyprawy i zagrożeń jej towarzyszących, czy jednak o coś więcej. Postanowiła, że gdy znajdzie się dobra okazja to spróbuje się dowiedzieć czegoś więcej.

Christina siedziała najdalej od wszystkich, niedaleko wejścia do jaskini i mimo ciężkiej ulewy wodziła wzrokiem w tę i z powrotem. Karabin wyborowy, który miała zwykle przy plecaku, teraz leżał na jej kolanach i z tego, co zdołała usłyszeć Anastasia był przeładowany. Zadanie ochrony grupy brała bardzo poważnie za co królewska małżonka była jej bardzo wdzięczna i nawet zaczęła myśleć czy nie przeczesać jej akt, i być może zaproponować jej stanowiska w ochronie.

Gustav cicho drzemał pod ścianą z kapeluszem naciągniętym na oczy. Niewiele mu potrzeba było do zaśnięcia. Swój plecak i torbę ułożył pod kark, po czym prawie natychmiast zasnął. Oprócz Ester i Anastasii spędził najwięcej czasu przy szczeniaku przyłączając się do podziękowań za ratunek z sytuacji. Najbliżej ogniska leżał Marcus, który obecnie nie był w nastroju na podrywy. Ulewa i potrzeba wyczulonej uwagi sprawiły, że był teraz o wiele bardziej skupiony na swojej roli i zadaniu. Rysował coś w zeszycie oprawionym w brązową skórę i co chwila zerkał na jedną z map od Aurelii.

Anastasia wróciła wzrokiem na suczkę. Ta smacznie zasnęła na jej kolanie opierając pyszczek i miarowo oddychając. Zastanawiała się skąd się tu w ogóle wzięła. To nie było miejsce bliskie jakimkolwiek pastwiskom czy w ogóle ludzkiemu zamieszkaniu. Gładziła ją lekko po grzbiecie myśląc nad imieniem dla niej. W końcu pochyliła się nad jej spuszczonymi uszami i wyszeptała.

- Od dzisiaj będziesz Lilith. Mała biała Lilith.

[Anastasia Windsachen]

August 11, 2023

Gdy się obudziła, Lilith już nie spała i właśnie jadła na współę z Gustavem, który podgrzał fasolę z kiełbasą. Deszcz zelżał, ale wciąż padał i nie widać było końca. Spojrzała na zegarek - kilka minut po 10. Reszta grupy siedziała pogrążona w swoich zajęciach. W końcu Aurelia, która spędziła ostatnie godziny nad mapami wstała i wyszła na środek.

- Jaka jest pogoda widzicie, lepszej nie będzie jeszcze przez dłuższą chwilę, a nie chcemy marnować czasu na siedzenie w miejscu. Udało mi się znaleźć w notatkach informacje o tunelach w tutejszych górach. Są one wydrążone przez Górali Voxlandzkich, ale w dużej części porzucone, zwłaszcza w tych okolicach. Według tego, co udało mi się sprawdzić to większość jaskiń jak ta, w której aktualnie jesteśmy jest wejściem do systemu tunelowego Idąc nimi powinniśmy się dostać bez większego problemu w wyższe partie gór.

- Skąd pewność, że te tunele dalej są zdatne do korzystania? - Gustav sceptycznie popatrzył się na przewodniczkę grupy. Jako archeolog o nie małym doświadczeniu dobrze zdawał sobie sprawę z tego, że istnienie wzmianek o tunelach czy ich map wcale nie oznacza, że są one wciąż w stanie pozwalające do bezpiecznego skorzystania.

- Nie mam pewności, ale mamy dwa wyjścia. Albo siedzimy tutaj i czekamy aż ulewa minie, zużywamy zapasy i nie czynimy postępów, albo próbujemy i może akurat coś odkrywamy. - Aurelia stanowczym głosem odpowiedziała, patrząc po wszystkich wkoło. Każdy pogrążył się w krótkim rozmyślaniu. Faktycznie wyruszyli by badać, a nie siedzieć przy ognisku. Jeżeli jest możliwość kontynuowania ich drogi to chyba warto spróbować. Pierwsza głos zabrała Ester, nie zdziwiło to Anastasii, która obserwowała kobiety od dłuższej chwili.

- Myślę, że warto spróbować. Gdybając nic nie osiągniemy, równie dobrze moglibyśmy teraz zawrócić skoro nie umiemy w sobie znaleźć woli by iść dalej. - Ester spojrzała po wszystkich i podeszła do Aurelii uściskując jej dłoń. Anastasia wraz Lilith, która w pewnym momencie do niej wróciła, oblizując pyszczek z podkradanej Gustavowi fasoli poszły w ślady młodszej kobiety i stanęły za obiema. Po chwili reszta milcząco skinęła głowami i postanowionym było, że ruszają tunelami.

Dotychczasowa droga w głąb gór okazała się być zdatna do użytku. Była sucha, nienaruszona i nawet na tyle wysoka oraz szeroka by poruszać się nią bez większego problemu. Pochód otwierała standardowo Aurelia z otwartym notesem, w którym miała szkice tuneli. Co jakiś czas przystawali by mogła je poprawić lub opisać. Na końcu szła Christina, która zabezpieczała tyły, ale też w razie czego mogła lepiej przygotować się do strzału w przód. Anastasia szła pośrodku i rozglądała się dookoła, zastanawiając po ilu wiekach historii właśnie idą. Wkrótce się okazało. Przód gwałtownie zahamował i początkowo reszta nie wiedziała, o co chodzi, ale gdy wszyscy podążyli wzrokiem za światłem latarek Aurelii i Ester to już było wiadomo.

Na ścianach tunelu znajdowały się malowidła o różnej treści. Nie były one też tak prymitywne jak wczesnego człowieka. Sylwetki ludzi były wyraźniejsze i bardziej szczegółowe. Każdy zaczął się rozglądać i okazało się, że rysunki ciągną się po każdej ze stron i przez dłuższą część. Przedstawiały one zarówno życie codzienne, jak i bitwy czy... coś na kształt pojedynku ze smokiem. Wszyscy spojrzeli po sobie, a Aurelia zaczęła szybko szkicować i robić zdjęcia znaleziska.